اغلب آدما، مخصوصا در دوران جوانی و نوجوانی علاقه ی زیادی به دیده شدن و مورد توجه قرار گرفتن، دارند. خیلی ها دوست دارن مشهور بشن و همه اونارو بشناسن. و گاهی برای رسیدن ب این خواسته کارهایی میکنن ک در شان یک انسان عاقل نیست. گاها یه عده ب عشق دیده شدن به جای تلاش علمی هنری ورزشی، تن به گناه میدن و کارهایی میکنن که نباید.
وقتی به گذشته نچندان دور نگاه میکنیم افرادی رو میبینیم ک برای خدمت به مردم از هیچ تلاشی فروگذار نبودن، و در عین حال هیچ علاقه ای هم به مشهور شدن نشون نمیدادن. یه عده از همون بزرگ مردا برای دفاع از آب و خاک و ناموسشون، جنگیدن، زخمی شدن، شیمیایی شدن، و حتی جون دادن ، بدون اینکه دغدغه ی دیده شدن و مشهور شدن داشته باشن.
ولی این همه تغییر چطور هستی ممکنه؟ چه تفاوتی هست بین خیلی ها که امروز به عشق آوردن مدال و مشهور شدن، میرن سراغ ورزش و علم و... و کسایی مثل شهید ابراهیم هادی که از ترس اینکه مبادا تو کشتی مدال بیاره و خدایی نکرده مغرور بشه و از ترس اینکه مبادا ذره ای از خدا فاصله بگیره روز مسابقه غیبت میکنه؟ با اینکه همه میدونستن ک بردش حتمی هست.
آیا جواب این سوال جز اینه که حضور خدا تو زندگیمون کم رنگ شده و یادمون رفته ک "عالم محضر خداست". یادمون رفته همه کس اوست. همه چیز اوست. و نتیجه و سرنوست هر کاری بدست اوست. شاید یادمون رفته تو قرآن چنبار یادآور شده ک عزت دهنده و ذلیلی کننده خداست.شهدا خوب این چیزا رو میدونستن و برای همین آرزو میکردن گمنام باشن و فقط و فقط با او معامله کنن.
جدای از این که تبرج ( ینی اینکه یکی خودشو بکنه تو چشم دیگران ) گناه داره، اگر دقیق تر نگاه کنیم همچین افرادی مثل افرادی هستند ک در کویر به دنبال سرابی میدوند ک هرگز به او نمیرسند. تمام زندگیشون در تلاشند ک برای دیگران و مطابق میل و توجه دیگران لباس بپوشن، رفتار کنن و...آیا این چیزی جز اسیر خواسته های دیگران و خود شدن، هست؟ فکر میکنید افراد این چنینی هیچ وقت به آرامشی که میخوان میرسن؟ تمام مدت زندگیشون تو دلهره و نگرانی افتادن از چشم مردم و ترد شدن بسر میبرن درحالی ک دست بالای دست بسیار است و هر کسی همونطور ک یه روز میاد ی روز از دید و خاطر میره و این یعنی شکست بزرگ برای اونها و روزی ک بخوان از دنیا برن با توشه ای ک پراز خالی هست و با وحشت از مرگ و آخرت از دنیا میرن.
وقتی پای عشق بخدا بیاد وسط، وقتی بدونی ک فقط نگاه او مهم و باارزش و موندگاره، رفتارت خیلی عوض میشه. دیگه کار نداری کاری ک میکنم برام لذت داره یا نداره، طرف پولدار هست جبران کنه یا نیست، جوونه یا پیره؟ خانومه یا آقای، بچه س یا بزرگه؟
برخلاف افراد خودبین و خودخواه که مقام اجتماعی و ...افرادی ک باهاشون برخورد دارن، براشون مهمه، افراد صاف، صمیمی و بی ریا، هرچه طرف مقابلشون ضعیف تر و مظلوم تر باشه انگیزه شون برای کمک به او بیشتر میشه. چرا که خوب میدونن این افراد بیشتر مورد توجه خدان و کمک به این افراد، اونهارو به خدا نزدیک تر میکنه.
وقتی شما تشنه هستی و آب میخوای، باید بری سمت رودخونه، نه سمت بیابون و کویر!
اشتباه ماهم همینجاست! انسان بذات علایق خواسته ها و غرایزی داره ک برای رسیدن به اونها باید بره سمت رودخونه، ک همون دستورات و احکام خداست! اما خب یه عده افراد شیاد و حیله گر مثل روباه مکار و گربه ننه، افتادن به جون افکار و اذهان مردم و با جنگ روانی و نشون دادن کویر به افراد تشنه، اونا رو تو بیابونا سرگردون کردن!
و جالب این که این افراد ساده لوح ، ادعای مدرنیته و پیشرفت میکنن و با افتخار میگن: رفتن ب سمت رودخونه، قدیمی شده! ما پیشرفت کردیم و باید متفاوت باشیم و کلی هم تعریف و تمجید میکنن از اون شیاطینی ک اونارو به این سمت سوق دادن.
ان شاءالله ک خدا عاقبت هممونو به خیر کنه و همه ی مارو به سمت 12 چشمه جوشان عشق و معرفت الهی هدایت کنه!
